Мне сьніцца Дыянісава цяпло –
пяшчотадакранальныя катрэны
і стомленасьць вакхічная Вэрлена
над росным целам юнага Рэмбо.
Нібы Эрот дзіцячых сноў – П’еро,
паэт-падлетак – вучань у пасьцелі.
Ды фарбай наймякчэйшае пастэлі
майстэрска словы лягуць на пяро...
...а з крылаў – на паперу – апякуць!..
...як семем! – цішыню гук абцяжарыў!..
...і жарсьцямі аплодненых пажараў
цалункаў крозы сьвежыя саткуць!
«Давай жа, Поль!.. На вуснах нашых соль!..
Для юру мне патрэбны сто Вэрленаў!..
Для вершаў – дзесяць тысяч Мэльпамэнаў!..»
Экстазны, дзёрзкі ўскрык: «Давай жа, Поль!..»
«Душа, Арцюр, – абсэнтавы накцюрн!..
О, ўсіх містэрый лозы ў вашым целе!..
Я так хачу, каб вы мяне хацелі,
як я хачу вас... Любы мой, Арцюр!..
Мне ваша дакрананьне, як татэм, –
таўро аховы ў шэпце гасканадным.
Зьнясілены, я ценем каланадным
над вашым ценем высьпелю: «Je t’aime...»
Мне сьніцца Дыянісава цяпло
ў мілосным меласе, у чуйным спасьціжэньні,
у плоці і паэзіі сьцяжэньні...
Цудоўна-жорсткае юначае цяпло...
2003
|
|
